Equipment
Versterkers
Heel mijn leven heb ik op buizen versterkers gespeeld.
Marshall, VHT, Bogner, VOX en Egnater. Toen de modellingversterkers was ik heel benieuw. In het verleden heb ik eens een Pro-Gap van de firma Rocktron gehad. Dat was even wennen. Programmeren in plaats van aan knoppen draaien. Het klonk nog niet geweldig, maar het idee was goed!
De eerste serieuze modelling versterker was de Line 6 Vetta.
Ik sleepte een godsvermogen mee aan gitaarapparatuur, waarvan ik zelf niets hoefde op te bouwen of af te breken.
Toen ik stopte bij Ilse de Lange, was dat helaas ineens wel het geval. Na een overtuigende demonstratie van de Line 6 Vetta besloot ik de gok te wagen en ging ik ermee aan de slag. Na maanden programmeren (met als vergelijkingsmateriaal mijn eigen buizenversterker, de VHT Ultra Lead) zat mijn missie erop. Die missie was om de Line 6 Vetta net zo te laten klinken als een echte buizenversterker. Volgens mij was dat aardig gelukt, aangezien er genoeg puristen waren die me complimenteerden met mijn gitaargeluid, om vervolgens keer op keer een vies gezicht te trekken als ik vertelde dat het ging om een modelling amp.
Deze twee werelden liepen altijd parallel. Het lag aan de job welke set-up ik meenam. Todat ik de Kemper Profiler aanschafte.
Het eindresultaat was verbluffend! Aangezien ik al 15 jaar voornamelijk met in-ear monitoring speel gaat het uiteindelijk om het signaal dat zuiver naar de F.O.H gaat. Geen gezeul meer met speakerkasten, microfoons op de sweetspot zetten, overspraak of stompboxen die kraken met kabeltjes die kunnen breken etc. Dus voorlopig wil ik de Kemper!
Gitaren
Ik ben een echte Stratocaster man. Zowel Stratocaster als Telecasters blijven mijn favoriete gitaren. Het hele brugelement probleem werd opgelost door de superstrats met humbucker en 2 single coils met Floyd Rose Vibrato.
De Valley Arts Custom Pro is 12 jaar niet van mijn zijde geweken. Toen werd ik de EMG pickups moe. Super in balans, maar ik zocht naar iets met meer karakter. Bij toeval liep ik tegen een Yamaha Pacifica USA aan van ruim vierduizend Euro. Destijds uit de customshop van Yamaha. Yamaha moest het afleggen tegen de Fender en later ook de Gibson custom shop gitaren. Dat wil overigens niet zeggen dat deze gitaar minder is. Hij is net zo goed als die peperdure custom shop gitaren. Alleen niemand wilde deze gitaar, dus ik hing deze gitaar in een lokale muziekhandel te koop voor 900 Euro.
Ik werkte voor Yamaha als demonstrateur. Daar baalden ze er altijd van dat ik Live nooit op Yamaha speelde. Dus vroeg ik wat ze ervoor over zouden hebben als ik live op Yamaha zou gaan spelen. Ze betaalden de helft, dus deze gitaar heb ik destijds voor 450 Euro gekocht. Dat is bijna 10 keer zo weinig als de originele prijs.
De pickups waren van Seymour Duncan. Twee vintage rails en een JB Trembucker met coiltap. Dat laatste was, en is nog steeds het geheime wapen. Als je de humbucker split, als single coil, klinkt het bijna als een Telecaster brugelement!
Dat was precies de sound die ik al vele jaren zocht. Op 3 van mijn gitaren zit deze setup. De Tommy’s, John McGuire en uiteraard de Yamaha USA. De Wilkenson tremolo zit ook op 3 gitaren.
De laatste jaren is John McGuire wel mijn primaire gitaar, de absolute favoriet! Gebouwd door de zoon van de wereldberoemde bouwer en stichter van Valley Arts Guitars Mike McGuire.
Zijn zoon, John, heeft deze gitaar speciaal voor mij gebouwd!
Hoe vet is dat?! Deze alleskunner heeft onbegrensde mogelijkheden.
Acoustische gitaren vind ik altijd een lastige.
Bij studiosessies merkte ik vaak dat de duurdere exemplaren niet altijd het beste resultaat geven in rechttoe rechtaan partijen. De meeste gitaren zijn te vol en de kleurrijk voor een goede eindmix. Dus uiteindelijk werd het er allemaal uitgehaald.
Voor echte solopartijen heb je dan wel zo’n vleugel nodig.
De Stevens is de vleugel en de Martin is het werkpaard!
Live speel ik ook nooit met een microfoon voor akoestische gitaren. Dat geeft problemen met de volumes die worden geproduceerd. Een goed pick up systeem is voor mij essentieler dan de akoestische klank van de gitaar zelf. Nylon Snaren, klassieke gitaren vind ik supergaaf! De Yamaha was voor mij jaren mijn werkpaard, puur live. Akoestisch komt er niet zoveel uit. Zelfde geldt voor de Gibson Chat Atkins. De Takamine kan beide doorversterkt kleurt het pick up systeem bijna niets en dan heb je een hele pure, spaanse gitaar klank.